Tego ranka, kiedy poszłam do rodziców, wiedziałam, że mieli ciężką noc. Mama czuła się bardzo słabo. Różne myśli przychodziły mi do głowy, włącznie z tymi, że może to już koniec. Nie dałam się jednak im zakorzenić. Wybrałam uchwycenie się wiary i ogłaszałam w sercu i słowami, że Mama wyjdzie z tej ciężkiej choroby zwycięsko.
Gdy się spojrzy na statystyki, to w Polsce w ostatnich latach nieco ponad 100 dziewczynkom rocznie nadaje się imię Estera. Z jednej strony w porównaniu do takich imion jak Zuzanna, Julia czy Zofia, które nadaje się ponad 7 tys. dziewczynkom rocznie, jest to bardzo mało. Ale z drugiej strony, są też takie imiona, które nadano tylko kilku lub kilkunastu dziewczynkom.
Można więc podsumować, że mimo, że to imię w Polsce nie jest zupełnie niespotykane, to też nie jest zbyt popularne.
Skąd więc taki wybór? Bo na pewno nie chodziło nam z mężem o silenie się na jakąś wyszukaną oryginalność.
Tydzień temu, mój Tata, dzielił się na tym blogu refleksjami na temat wychowania dzieci. Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć, jak to było z mojej strony – z perspektywy tego wychowywanego dziecka.
Z moją Ukochaną Mariolą pobraliśmy się 6 lutego 1982 r. Było dla nas oczywiste, że chcemy mieć dzieci. To było naturalne pragnienie realizacji naszej małżeńskiej miłości, urodzić wspólne dzieci jako jej owoce.
Jeżeli masz jakieś pytania, uwagi lub potrzebujesz porady napisz do nas.
