Emocje, emocje, cała paleta emocji. Mogę się nad nimi w ogóle nie zastanawiać. Mogę odczuwać je w całej okazałości, a jednak niewłaściwie nimi pokierować. I wreszcie mogę przekonać samą siebie, że lepiej nie czuć nic. Z deszczu pod rynnę.
Rozmawiałam kiedyś z kimś wierzącym, który argumentował, że nie musi się przejmować zupełnie tym co je, bo i tak na coś trzeba umrzeć. Zaniepokoiło mnie to podejście, bo od dłuższego czasu jestem przekonana, że jako wierzący, troszczący się przede wszystkim oczywiście o sprawy ducha, nie powinniśmy zaniedbać przy tym ciała.
