Każdy z nas ma pewnych ludzi wiary, którzy są dla niego szczególnym przykładem. W wielu przypadkach podziwiamy ich, patrząc na nich przez pryzmat ich wieloletniej służby dla Boga. Dlatego czasem może nam się błędnie wydawać, że żeby robić coś dla Boga, trzeba być „w pewnym wieku” – w jakim? Nikt nie wie, ale na pewno starsi niż jesteśmy teraz.
„Zamiast marnować czas na tematy takie jak związki, skromność i kobiecość… dlaczego nie skupicie się na Ewangelii? Wasz chrześcijański blog powinien przede wszystkim dotyczyć tego, jak bardziej kochać Jezusa”.
Kiedy oddajemy życie Jezusowi i rodzimy się na nowo, nie jest tak, że zmienia się WSZYSTKO. Faktycznie może być tak, że Bóg przyjdzie natychmiastowo ze swoim uwolnieniem od jakiegoś grzechu, czy uzależnienia. Część rzeczy wymaga jednak naszych 100% włożonego wysiłku, żeby Bóg mógł do tego dołożyć swoje 100%.
Ostatecznym celem życia chrześcijanina nie jest szczęśliwe i długie życie tu na ziemi, ale wieczność w niebie. Mam wrażenie, że za rzadko uświadamiamy sobie fakt, że nasza ojczyzna nie jest tu na ziemi, ale w niebie. A to diametralnie zmienia perspektywę. Chciałabym, abyśmy wspólnie przyjrzeli się, jak ta perspektywa powinna wpływać na nas samych – naszą tożsamość i nasze powołanie.
To kluczowe, abyśmy wiedzieli, jaką mamy tożsamość w Chrystusie. Gdy świadomie decydujemy się na życie z Nim, zmienia się naprawdę wszystko!
Znamy historie Bożych kobiet i mężczyzn uważanych za świętych. Kiedy spojrzymy na ich życiorysy, zauważymy, że nie byli bez skazy – np. św. Piotr zaparł się Jezusa. Wszyscy oni uznani zostali za świętych, dopiero po swojej śmierci. Dlatego mogą zdziwić nas wersety w Biblii, które mówią, że nie tylko członkowie kościoła triumfującego (już w niebie) są święci – tu na ziemi Bóg NAS także takimi widzi. Jak to możliwe?
Ostatnio moja przyjaciółka Magda, zwróciła uwagę na bardzo ważną rzecz: Czasem błędnie nam się wydaje, że wszyscy ludzie są Bożymi dziećmi, że dla wszystkich ludzi On jest Ojcem. Każdy człowiek jest Bożym stworzeniem, ale tylko niektórzy są Bożymi dziećmi. Zachęcam Cię, byś razem ze mną prześledził, co Boże Słowo mówi na temat tożsamości Bożego dziecka.
Jeśli obserwujesz nasze media społecznościowe, wiesz, że kilka dni temu zaczęliśmy akcję „50 dni do Zesłania Ducha Świetego. Kim jestem w Chrystusie?”. Każdego dnia umieszczamy jeden werset z Pisma Świętego, który mówi o naszej nowej tożsamości w Bogu – gdy decydujemy się oddać Mu nasze życie – i krótkie rozważanie. Ten czas pomiędzy Wielkanocą a Zesłaniem Ducha Świętego, jest bardzo dobry, by uświadomić sobie, co Pan Jezus konkretnie uczynił dla nas na krzyżu.
Wielki Post i kwiecień to dla mnie wyjątkowy czas nie tylko ze względu na same Święta Wielkanocne, ale także z jeszcze jednego powodu. Co roku, wspominam wyjątkowe zdarzenie, jakie miało miejsce na pierwszym roku studiów, kiedy zostałam „porwana”.
Gdy się spojrzy na statystyki, to w Polsce w ostatnich latach nieco ponad 100 dziewczynkom rocznie nadaje się imię Estera. Z jednej strony w porównaniu do takich imion jak Zuzanna, Julia czy Zofia, które nadaje się ponad 7 tys. dziewczynkom rocznie, jest to bardzo mało. Ale z drugiej strony, są też takie imiona, które nadano tylko kilku lub kilkunastu dziewczynkom.
Można więc podsumować, że mimo, że to imię w Polsce nie jest zupełnie niespotykane, to też nie jest zbyt popularne.
Skąd więc taki wybór? Bo na pewno nie chodziło nam z mężem o silenie się na jakąś wyszukaną oryginalność.
Jeżeli masz jakieś pytania, uwagi lub potrzebujesz porady napisz do nas.
