Ten tekst napisałam dawno. Kilkanaście lat temu. Nigdzie go jednak wtedy nie opublikowałam. Czytając go na nowo, widzę, że jest tak samo aktualny i dzisiaj. A od tametgo czasu Psalm 85 jest dla mnie bardzo wyjątkowy, bo przypomina wazne Boże prawdy. Niech będzie błogosławieństwem także dla Ciebie!
W jednym z wpisów na blogu, Magda dzieliła się z nami przesłaniem, że Bóg chce nas nasycić i to hojnie. W takim razie jak to możliwe, że często „nasze ciała cierpią przez nadwagę a nasze dusze przez niedożywienie”? W tym tygodniu chciałabym podzielić się z Tobą kilkoma myślami z książki Lysy TerKeurst „Stworzona by pragnąć”.
Jak ważne jest uważne czytanie Bożego Słowa, napełnianie się nim i wprowadzanie go w czyn.
Miałam 15 lat, aparat ortodontyczny na zębach i byłam rozpaczliwie nieśmiała i niezręczna. Cała nasza rodzina była zaangażowana w program AWANA* w naszym kościele, a ja dołączyłam do programu w szkole średniej.
Właśnie razem ze wspólnotą skończyliśmy czytać 1. Księgę Samuela, która mówi o dwóch pierwszych królach rządzących Izraelem – Saulu i Dawidzie. To, na co szczególnie zwróciłam uwagę, to diametralna różnica w tym, na czym obaj budowali swoją tożsamość, jako królowie. Tak jak pisałam przy okazji Wielkanocy, dzięki śmierci Jezusa na krzyżu, zostaliśmy włączanie do królewskiej rodziny. Ale czy faktycznie budujemy swoją królewską tożsamość we właściwy sposób?
Umierając na krzyżu Jezus zapłaciła za nasze grzechy. Odkupił nas. Jednak spotykam się z tym, że osoby, które nie będące tylko „niedzielnymi chrześcijanami”, ale ludźmi świadomie wierzącymi, którzy przyjęli Jezusa jako Pana i Zbawiciela, nadal mówią o sobie, że są grzesznikami albo „grzesznikami zbawionymi z łaski”. Czy jako Boże Dzieci, mimo że jesteśmy członkami rodziny Królewskiej do końca życia, nadal mimo wszystko mamy chodzić w tożsamości grzeszników?
Jeżeli masz jakieś pytania, uwagi lub potrzebujesz porady napisz do nas.
