Każdy z nas ma pewnych ludzi wiary, którzy są dla niego szczególnym przykładem. W wielu przypadkach podziwiamy ich, patrząc na nich przez pryzmat ich wieloletniej służby dla Boga. Dlatego czasem może nam się błędnie wydawać, że żeby robić coś dla Boga, trzeba być „w pewnym wieku” – w jakim? Nikt nie wie, ale na pewno starsi niż jesteśmy teraz.
„Zamiast marnować czas na tematy takie jak związki, skromność i kobiecość… dlaczego nie skupicie się na Ewangelii? Wasz chrześcijański blog powinien przede wszystkim dotyczyć tego, jak bardziej kochać Jezusa”.
Właśnie razem ze wspólnotą skończyliśmy czytać 1. Księgę Samuela, która mówi o dwóch pierwszych królach rządzących Izraelem – Saulu i Dawidzie. To, na co szczególnie zwróciłam uwagę, to diametralna różnica w tym, na czym obaj budowali swoją tożsamość, jako królowie. Tak jak pisałam przy okazji Wielkanocy, dzięki śmierci Jezusa na krzyżu, zostaliśmy włączanie do królewskiej rodziny. Ale czy faktycznie budujemy swoją królewską tożsamość we właściwy sposób?
Nie mam pojęcia, kiedy minął nam rok wspólnego życia! Wciąż czuję ekscytację związaną ze ślubem. I choć Mariusz nie może już patrzeć na nasze ślubne zdjęcia, ja mogłabym oglądać je niemal codziennie. Czy coś mnie zaskoczyło w trakcie naszego pierwszego roku bycia w małżeństwie? Co bym zmieniła? Na co nie byłam przygotowana? Zapraszam do II części wpisu!
Umierając na krzyżu Jezus zapłaciła za nasze grzechy. Odkupił nas. Jednak spotykam się z tym, że osoby, które nie będące tylko „niedzielnymi chrześcijanami”, ale ludźmi świadomie wierzącymi, którzy przyjęli Jezusa jako Pana i Zbawiciela, nadal mówią o sobie, że są grzesznikami albo „grzesznikami zbawionymi z łaski”. Czy jako Boże Dzieci, mimo że jesteśmy członkami rodziny Królewskiej do końca życia, nadal mimo wszystko mamy chodzić w tożsamości grzeszników?
Jezus umierając na krzyżu powiedział: „Wykonało się”. On złożył doskonała ofiarę za nas. On nie tylko zapłacił swoją drogocenną krwią za każdy nasz grzech, ale też dzięki Niemu zostajemy włączeni do rodziny dzieci Bożych. Dlaczego więc tak wielu z nas, mimo że oddało swoje życie Jezusowi, nadal żyje w tożsamości żebraka, zamiast w tożsamości dzieci Króla?
Im głębiej przyjmiesz prawdę o tym, kim jesteś w Chrystusie, tym bardziej twoje zachowanie będzie odzwierciedlało twoją prawdziwą tożsamość. Neil T. Anderson.
List do Hebrajczyków jest dla mnie jedną z najbardziej esencjonalnych ksiąg Pisma Świętego. Kiedy niedawno czytaliśmy go każdego dnia w naszej wspólnocie, miałam ochotę podkreślić flamastrem niemal każde zdanie w swojej Biblii.
W zeszłym tygodniu, zainspirowana Psalmem 20, pisałam o mocy Bożych imion takich jak Pasterz, Pan Zastępów, Pan moją Tarczą. Dzisiaj chcę podzielić się z Wami tym, jaka moc ukryta jest w imieniu Jezusa. I nie chodzi mi tu o takie aspekty, jak Zbawiciel czy Baranek. Powiem Wam o mocy i autorytecie, jakie związane są konkretnie z imieniem Jezus.
Każdy z nas nosi w sobie jakieś wyobrażenie o tym jaki jest Bóg. To jaki mamy Jego obraz ma kluczowe znaczenie dla naszego życia duchowego.
Jeżeli masz jakieś pytania, uwagi lub potrzebujesz porady napisz do nas.
