Ostatecznym celem życia chrześcijanina nie jest szczęśliwe i długie życie tu na ziemi, ale wieczność w niebie. Mam wrażenie, że za rzadko uświadamiamy sobie fakt, że nasza ojczyzna nie jest tu na ziemi, ale w niebie. A to diametralnie zmienia perspektywę. Chciałabym, abyśmy wspólnie przyjrzeli się, jak ta perspektywa powinna wpływać na nas samych – naszą tożsamość i nasze powołanie.
To kluczowe, abyśmy wiedzieli, jaką mamy tożsamość w Chrystusie. Gdy świadomie decydujemy się na życie z Nim, zmienia się naprawdę wszystko!
Znamy historie Bożych kobiet i mężczyzn uważanych za świętych. Kiedy spojrzymy na ich życiorysy, zauważymy, że nie byli bez skazy – np. św. Piotr zaparł się Jezusa. Wszyscy oni uznani zostali za świętych, dopiero po swojej śmierci. Dlatego mogą zdziwić nas wersety w Biblii, które mówią, że nie tylko członkowie kościoła triumfującego (już w niebie) są święci – tu na ziemi Bóg NAS także takimi widzi. Jak to możliwe?
Ostatnio moja przyjaciółka Magda, zwróciła uwagę na bardzo ważną rzecz: Czasem błędnie nam się wydaje, że wszyscy ludzie są Bożymi dziećmi, że dla wszystkich ludzi On jest Ojcem. Każdy człowiek jest Bożym stworzeniem, ale tylko niektórzy są Bożymi dziećmi. Zachęcam Cię, byś razem ze mną prześledził, co Boże Słowo mówi na temat tożsamości Bożego dziecka.
Jeśli obserwujesz nasze media społecznościowe, wiesz, że kilka dni temu zaczęliśmy akcję „50 dni do Zesłania Ducha Świetego. Kim jestem w Chrystusie?”. Każdego dnia umieszczamy jeden werset z Pisma Świętego, który mówi o naszej nowej tożsamości w Bogu – gdy decydujemy się oddać Mu nasze życie – i krótkie rozważanie. Ten czas pomiędzy Wielkanocą a Zesłaniem Ducha Świętego, jest bardzo dobry, by uświadomić sobie, co Pan Jezus konkretnie uczynił dla nas na krzyżu.
Tuż po zakończeniu studiów, trzy miesiące spędziłam w Ziemi Świętej. Jechałam tam głównie z chęcią bycia błogosławieństwem dla Bożego Narodu, ale także, by rozwinąć się językowo z angielskim. Nie spodziewałam się, jak ja sama wiele otrzymam. Dziś opowiem o jednej z takich rzeczy, którą dostałam nieoczekiwanie.
Od małego znam fragment z Listu do Filipian, że mam się o nic nie martwić. Uczyliśmy się go rodziną na pamięć i mogę go wyrecytować w całości.
„Co to w ogóle za pytanie?” – powiesz. Pytam, bo odpowiedź nie jest oczywista. Wszystko zależy od podejścia. „Hm, o co Ci w ogóle chodzi?” – zapytasz. Już tłumaczę.
Kiedy czytasz ten tytuł, co Ci pierwsze przychodzi do głowy? Dobry związek? Spotkanie wymarzonej drugiej połowy? Hm, to tylko część tematu „miłość”. Dziś chciałabym poruszyć temat tej miłości, która jest podstawą wszystkiego, tej, o której mówi św. Paweł:
Ostatnio, w czasie niedzielnego spotkania wspólnoty, podczas uwielbienia, zamiast cieszyć się Bożą obecnością, byłam przygnębiona. Za mną był intensywny tydzień a kolejny zapowiadał się podobnie. To było jednak coś więcej niż tylko przejmowanie się sprawami bieżącymi. Uświadomiłam sobie, że brakuje mi głębokiego pokoju w sercu, wg tego, co jest napisane w Flp 4, 7: „A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie”. Zaczęłam zastanawiać się dlaczego.
Jeżeli masz jakieś pytania, uwagi lub potrzebujesz porady napisz do nas.
